اتفاقاً اکثراً دنبال همین “آسایش” هستیم…حالا یه خونه ی بزرگتر، پول بیش تر،ماشین بهتر و…دنبال رفاهی هستیم که شاید از تعادلی که باید بهش توجه کرد خارج بشه…
از معنویت دور شدن و مادیّت رو اصل زندگی قرار دادن!
مردم ممکنه خیلی در آسایش باشن اما معدود افرادی هستن که در آرامش زندگی میکنن.
آسایش یعنی راحتی در زندگی که با امکانات و ثروت خوب و زیاد به دست میاد. هرچی دلشون بخواد میخرن. هر کجا خواستن میرن و … آرامش رو اونایی دارن که از درون سالم و سلامتند.
شاید فقیر و بی چیز باشن اما دلشون خوشه. به اونچه دارن راضین… چه خوب میشد که ما در عین آرامش، آسایشم داشتیم و در عین آسایش، آرامشم همرامون بود! اما این فرمول رو به خاطر بسپرید که:
آرامش>آسایش
همیشه آرامش مهم تر از آسایش است…
ممکنه دنبال خوشبختی باشی اما وقتی همه ی اینا رو داری، بازم احساس خوشبختی نکنی،چی؟! خوشبختی باید تو “دل” باشه…
این همون “آرامش” هست که تو نتونستی پیدا کنی…! یه خانواده ی بد، بچه ی ناخلف و شاد نبودن و اینکه وقتی سرتو شب می زاری رو بالش با احساس نفرت از خود و شاید دلهره باشه. . .
آرامش+آسایش=خوشبختی
اگر “آرامش” باشه… با حرکتی که می کنی خدا بهت برکت می ده….و به همون ” آسایش” می رسی…
آرامش، سکون همراه با خوشی و لذت روح و جان است اما آسایش، سکون و لذت جسم و تن است.
حالا در حد تعادل…! شایدم بیشتر…مهم “آرامش” هست که داری…توکل به خدا داری و می دونی دست های مهربونشو هیچ وقت از رو شونه هات بر نمی داره…
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل (از جمله برای همه نشریه ها،وبلاگ ها و سایت های اینترنتی) بدون ذکر دقیق کلمات "منبع:سایت ارسین" ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
