آن کس که نداند و بداند که نداند(1)

خیلی وقته که توی رسانه ها این جمله رو میشنویم که امیدوارم حال خوبی داشته باشین یا اینکه مجری میگه ما سعی میکنیم که حالتون رو بهتر کنیم.

آیا واقعا دارن این کار رو انجام میدن برای ما ؟ میخوام راجع این این موضوع براتون بنویسم.

این شعر معروفیه و حتی تبدیل به ضرب المثل شده

آن کس که . . .

خب سه دسته آدم داریم

• کسانی که مشکل کار خودشون رو فهمیدن و راه حلش رو هم کشف و اجرا کردن اینا واقعا حالشون خوبه

• کسانی میدونن یه جای کار مشکل داره ولی نمیدونن مشکل از کجاست اینا حالشون خوب نیست ولی اگه تلاش کنن میتونن مشکل خودشون رو حل کنن اینا حالشون بدِ ولی بد از نوع خوب. مثل ادمی میمونه که مریض هست و دنبال درمان میگرده ایشالله درمان میشه.

• و دسته سوم کسانی هستند که فکر میکنن که مشکلی ندارند اینا حالشون خوبه ولی خوب از نوع بد اینا اصلا نمیدونن مریض هستن و مشکلی دارن و دنبال درمان هم نیستن اینا هر لحظه ممکنه از بین برن بدون اینکه بدونن از کجا خوردن .

ما انواع و اقسام مشکل داریم از شخصی گرفته تا اجتماعی یا سیاسی یا دولتی یا ….. و همه از این سه حال خارج نیستن.

به نظر شما اگه کسی ندونه که مریض هست و فکر کنه که همه چیز خوبه و مشکلی نداره، یا اینکه بدونه ولی خودش رو بزنه به نادونی یا شروع کنه به مشروب خوردن و بیخیال بشه و به خودش و دیگران دروغ بگه یا اینکه مشکل رو بندازه به گردن دیگران این حالش خوبه ؟

من میتونم برای شما جک بگم یا یه ویدئو درست کنم که شما رو بخندونم و بیخیالتون کنم و این کار رو هی ادامه بدم تا شما رو بیخیال کنم مثل حالت مستی یا میتونم مشکلات رو بیان کنم (البته غر غر کردن و انتقاد کردن و …. بدون ارائه راه حل کار بیخود و باطلیه) و شما رو به فکر بندازم که شما هم دنبال درمان بگردی بلکه یه راه حلی پیدا کنیم.

شاید اصلا بهتر باشه که تمرکز رو بزاریم روی راه حل از انتقاد بیش از حد دست برداریم. الان رسم بر این شده که مثلا من میام و سه صفحه درباره مشکل مینویسم و در انتها نصف صفحه راه حل ارائه میدم این اشتباهِ بهتره مشکل رو کوتاه توضیح بدم و تمرکز اصلی روی راه حل باشه، شاید بهتر این باشه که به جای اینکه راه حل ارائه بدیم و بگیم که این کار درسته و اون کار اشتباه از خودمون شروع کنیم و کار درست رو انجام بدیم و نتیجه رو ارائه بدیم و دیگران رو تشویق کنیم که کار درست رو انجام بدهند.(خلاصه اینکه از خودمون شروع کنیم)

ایا واقعا با کدوم اشخاص یا رسانه ها معاشرت میکنیم و ترجیح میدیم با کدوم وقت بگذرونیم ؟

نفس ادم دنبال لذت های زود گذر هست و تنبلی و هجویات و مزخرفات رو ترجیح میده ولی کسانی موفق هستن که افسار نفس خودشون رو به دست بگیرن و انجایی برن که بهتره نه اینکه افسار نفس رو رها کنن تا نفس هر جایی که دلش میخاد ما رو ببره.

حالا واقعا رسانه ها و برنامه های کمدی و سرگرم کننده دارن چکار برای ما (سه دسته افراد که بالا نام بردیم) انجام میدن ؟

دسته اول که واقعا حالشون خوبه نیازی به این برنامه ها ندارن.

دسته دوم که میدونن مشکلاتی وجود داره ولی درمانش رو ندارن این دسته افراد یا باید تلویزون رو خاموش کنن یا بیخیال بشن. بیخیالی!! واقعا نمیدونم خوبه یا نه.

دسته سوم که معمولا مشکلی ندارن و فقط دنبال سرگرمی هستن اینا که تو جهل مرکب به سر میبرن و هجویات و مزحرفات و سرگرمی های به درد نخور بیشتر به اینا کمک میکنن تا در جهل مرکب خودشون باقی بمونن.